Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Γιατί έτσι ΜΕ αρέσει ..


Σάββατο λοιπόν και σκάει ο τζίτζικας. Γράφω μια εργασία μέχρι που απλά νιώθω την ανάγκη ΔΡΟΣΙΑΣ! Βγαίνω λοιπόν στο μπαλκόνι να δώ τι γίνεται στην παραλία και να αγναντέψω λιγάκι ανέμελα να χαλαρώσει το μυαλό. Υπέροχα χρώματα στον ορίζοντα καθώς ο ήλιος δύει και έχω την αίσθηση πως μου χαμογελάει γλυκά με αυτό το πορτοκαλοροζομώβ χρώμα του. Ίσως απλά να το χάνω απο την ζέστη. Βάζω ένα ποτήρι παγωμένο τσάι και με λίγο λεμόνι και μουσικούλα στο τρανζίστορ, είμαι πλέον άρχοντας. Κοιτώ στην παραλία και βλέπω άπειρο κόσμο να βολτάρει, μικρούς, μεγάλους, έφηβους, μπόμπιρες σε καροτσάκια, μπόμπιρες με μαλλί της γριάς που παρεμπίπτοντος έχω να φάω χρόνια και ζηλεύω, ηλικιωμένα ζευγάρια με καλαμπόκια στα χέρια να ατενίζουν την θάλασσα, παρέες φοιτητών που αράζουν με μπύρες απο καντίνες και κιθάρες. Βλέποντας λοιπόν όλες αυτές τις εικόνες νιώθω υπέροχα και γεμίζω αισιοδοξία για τις μέρες που περνάμε στην Ελλαδίτσα μας, που σίγουρα δεν είναι και οι καλύτερες. Βλέπω πως τελικά έπρεπε κάπως να ταρακουνιθούμε, ώστε να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα απλά, που τόσα χρόνια έχουμε μέσα στα πόδια μας αλλά τα σνομπάρουμαι οικτρά. Η παραλία φέτος είναι ασφυκτικά γεμάτη σε σύγκριση με άλλα χρόνια. Ο κόσμος φαίνεται ότι έχει μπουχτίσει απο τα πανάκριβα ποτά, απο τις φαμφάρες των πανάκριβων εστιατορίων, απο όλη αυτή την ΔΗΘΕΝΙΆ που ειδικά στην πόλη μας υπάρχει, οπότε προς μεγάλη μου χαρά βλέπω μέχρι και πικ-νικ στα γρασίδια του λευκού πύργου! Για να μην αναφέρω τα υπέροχα, ειδικά για χαλαρό βραδινό ποτάκι καραβάκια, που απλά οταν είσαι μέσα και βολτάρεις κάτω απο το φεγγάρι με μια μισόλυτρη παγωμένη μπύρα, ωραία μουσική και καλή παρέα, βλέποντας όλο το κέντρο της όμορφης πόλης μας, νιώθεις ελεύθερος. Ο κόσμος άρχισε επιτέλους να εκτιμά τα ΑΠΛΑ και καθημερινά πραγματάκια. Τις γουστόζικες συνάξεις σε σπίτια φίλων για κρασάκι, επιτραπέζια παιχνιδάκια ( μονόποληηηηη ), χορούς με CULT τραγούδια εποχής και κυλαηδόνη. Μήπως τελικά βγούμε απο τις δύσκολες μέρες αυτές πιο δυνατοί, πιο ενωμένοι, πιο ανθρώπινοι; πιο ΠΑΡΕΑ; Κάτι τέτοιο πάει να γίνει και με γεμίζει όνειρα και κουράγιο για την συνέχεια αδέρφια.. Στην τελική η απλότητα είναι το πιο δύσκολο, το πιο γουστόζικο, το πιο τυπίστικο και το πιο ΤΕΛΕΙΟ δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό και στην κοινωνία μας. Το τσάι τελείωσε, ο ιδρώτας στάζει και μόλις μπήκε το αγαπημένο μου τραγούδι μπανιέρας! Τρέχω να δροσιστώ λοιπόν, να τραγουδήσω και έπειτα να ποιώ ένα απλό μα ΤΕΛΕΙΟ ποτάκι σε γνωστά στέκια. Cheers !

3 σχόλια:

  1. Crisis connecting people !! Xaxaxa !! Makari na 3anagyrisoume stis epoxes pou mia ki8ara kai ena periptero htan arketo gia na peraseis teleia ! Sthn epoxh pou pragmatika milousame o enas me ton allon...Wraies eikones kai pali !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. me taksideueis me ola auta pou mas perigrafeis re kalo m..niwthw les k eimai akrivws se auto to simeio tis paralais k parakolouthw ola auta pou mas les..k ksereis ti siniditopoiw??oti asinidita exw kanei akrivws tis idies skepseis me esena paratirwntas ola auta...makari na vgeis alithinos,makari na ksanagirisoume se autes tis epoxes!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Walking with me you said